Ik ben niet bijzonder

Laatst vroeg iemand aan me: “Kai, wat maakt jou nou bijzonder? Er zijn toch genoeg mensen die doen wat jij doet, dus wat maakt jou zo belangrijk dat mensen luisteren naar jouw verhalen?” Ik had hier niet echt een antwoord op, alleen dat ik mezelf niet zo bijzonder of belangrijk vind.

Ik ben niet bijzonder

Naar mijn idee zijn mensen voor zo’n beetje 95% hetzelfde. Als ik even uitzoom en niet let op die 5% details dan doen we allemaal heel vergelijkbare dingen met ons leven. We eten, drinken, zoenen, worden oud, maken vrienden, huilen, lachen, hebben lief, werken en ga zo maar door. Toch lijken we soms alle focus te leggen op die 5% die we verschillen. Eigenlijk is dat best een beetje vreemd. Stel, je hebt twee auto’s, zelfde merk, zelfde type, zelfde jaar, alles is hetzelfde. Het enige verschil is dat de ene andere banden heeft dan de ander. Heb je dan ineens zoiets van: wauw! Die ene is wel een heel bijzondere auto! Ik denk het niet, hoogstens vind je wat van die banden. De auto’s blijven hetzelfde.

Waarom is bijzonder zijn dan zo belangrijk? Ik wilde lang bijzonder zijn. Bijzonder zijn was voor mij iets om na te streven omdat het lijkt alsof bijzondere mensen wel gewaardeerd worden. En dit had ik destijds zeker niet toe durven geven: het voelde alsof ik die waardering nooit kreeg, terwijl ik die eigenlijk maar al te graag wilde hebben. Wanneer je bijzonder bent, dan heb je zo’n “ding” dat je gaaf maakt en dat “ding” wil ik ook! Daarom koos ik tijdens mijn studie voor een ander pad dan de meesten en wilde ik maar al te graag een unieke, bijzondere, succesvolle en belangrijke spreker worden.

De prijs van bijzonder zijn

Op dit pad was ik altijd maar bezig met mezelf te vergelijken met anderen. Concurrenten, idolen, vrienden en mensen die ik minder goed vond dan ik was. Bijzonder zijn kan je namelijk niet in je uppie, daar heb je anderen voor nodig. Ik genoot van mensen die minder bijzonder zijn dan ik want dat maakte mij bijzonder. Alleen de andere kant is ook waar: ik werd onzeker van mensen die bijzondere dingen deden dan ik, daar werd ik namelijk minder bijzonder van. Bijzonder zijn kwam voor mij met een prijs.

Ten eerste de prijs van de eeuwige prestatiedruk. Ik was nooit zo goed als mijn idolen en daardoor heb ik het vaak op willen geven. Toch wilde ik beter zijn dan de mensen om me heen en zette ik mezelf onder druk om te blijven presteren.

Ten tweede de prijs van onzekerheid. De constante vergelijking met anderen was niet zo chill voor m’n zelfvertrouwen. Ik was in concurrentie met alles en iedereen. Een soort wedstrijd die altijd gaande is en ik voelde me altijd in het midden, niet de slechtste speler, maar ook zeker niet de beste.

Ten derde de prijs van eenzaamheid. Ik voelde me altijd onbegrepen, ondergewaardeerd, onzeker en eerlijk gezegd ook nooit zo bijzonder. Dat durfde ik niet toe te geven uit angst dat anderen mijn onzekerheid zouden zien, waardoor ik hier altijd alleen mee moest dealen. Zo’n beetje het enige waar ik mezelf wel bijzonder in voelde, is dat ik deze nare gevoelens had. Toen ik er uiteindelijk over durfde te praten, bleek ik zelfs daarin niet bijzonder te zijn en dat was maar goed ook!

Prestatiedruk, onzekerheid en eenzaamheid, drie dure prijzen voor bijzonder willen zijn. Drie prijzen die ik na 4 jaar ploeteren niet meer kon betalen, waardoor ik niet anders kon dan accepteren dat ik eigenlijk niet zo bijzonder ben.

Ik ben niet bijzonder én niet belangrijk

Er hebben miljarden mensen voor mij geleefd op deze wereld, er leven miljarden met mij en er komen er nog miljarden na mij. Wat is er zo belangrijk aan dat ene leventje dat zich Kai Vermaas noemt? Niet veel. Ik zal uiteindelijk verdwijnen en hopelijk heb ik een mooie tijd gehad en plezier gehad met de mensen om wie ik geef. Tussen wieg en kist zal ik mijn ding doen en goed voor mezelf en anderen zorgen, maar ik zal geen impact hebben gemaakt op deze wereld.

Dat is namelijk nooit het werk van individuen. Natuurlijk herinneren we ons “de grote namen”, maar geen enkele van die grote namen heeft het alleen gedaan. Zij hebben allemaal anderen nodig gehad om die impact te kunnen maken. Anderen die niet bijzonder en belangrijk genoeg waren om genoemd te worden, maar zonder wie het nooit was gelukt. Als individu zijn we naar mijn idee niet bijzonder, als individu zijn we niet belangrijk, maar wanneer we samen komen, gebeuren er mooie dingen. Als we niet zo focussen op concurreren met onze 5%, maar elkaar aanvullen, dan doen we met z’n allen bijzondere en belangrijke dingen.

Wat ik hiermee wil zeggen is dat ik gelukkiger ben nu ik niet meer in m’n uppie probeer om bijzonder te zijn. Ik ben niet bijzonder, wij zijn bijzonder.

Op het mooie leven!

Groetjes Kai.

P.s. wil je me volgen? Ik ben zeer volgbaar op de volgende plekken: