Verandering, alles is anders. En toch hetzelfde…

Verandering, alles is anders. De eerste drie maanden van 2018 zijn omgevlogen en mijn leven staat een beetje op z’n kop. Iets is geklikt bij mij waardoor alles anders is geworden, mijn werk, mijn perspectief, mijn intentie, alles. En toch is in de basis nog veel hetzelfde…

Verandering  in mij

Toen ik in 2012 David de Kock op een podium zag staan bij zijn presentatie over Succes door eigen Creatie, wist ik het zeker: ik wil spreker worden! Het leek me zo fantastisch om op een podium te kunnen staan en met mijn verhalen mensen te inspireren om iets moois van hun leven te maken. Ik had het geluk dat David met mij wilde samenwerken en samen met Arjan Vergeer startten we 365 Dagen Succesvol. Na het immense succes daarvan wilde ik meer. Ik wilde een TEDx talk geven, ik wilde mijn eigen bedrijf starten, ik wilde de beste spreker worden! Zo’n goeroe waar iedereen laaiend over is, met allemaal boeken op z’n naam en iedereen die hem wilt interviewen. Dat is de droom!

Ik werkte me uit de naad om overal vooraan te staan en te laten zien wat ik kan. Als iemand zei dat ik te jong was voor zoiets, dan werktte ik wel 100x harder om ze te laten zien dat ik wel iets kan. Totdat ik begin 2016 een burn-out kreeg. Die burn-out was een noodrem. Een noodrem die ervoor zorgde dat ik niet als een op hol geslagen trein op een leven afstormde waar ik uiteindelijk niet gelukkig van zou worden. Ik besefte namelijk dat ik de beste wilde zijn, niet uit liefde voor mijn vak of om iets te betekenen voor anderen. Ik wilde de beste zijn omdat ik wilde dat anderen me tof vinden. Ik wilde heel graag goed genoeg gevonden worden en mijn ideaal was dat ik dat zou voelen door succesvol te worden. Maar, zo werkt dat niet.

Alles wat ik deed was om bevestiging te krijgen, maar geen enkele mate van succes zal die roep om bevestiging vervullen. Gelukkig was er de noodrem. Die deed mij inzien hoe mijn hele idee niet zou werken en me alleen maar nog ongelukkiger zou maken. Ik zat vast in een vicieuze cirkel. En om die cirkel te doorbreken besloot ik te stoppen met alles wat ik deed. Ik besloot in 2016 rust te nemen en in 2017 besloot ik om ja te zeggen op alles wat op m’n pad komt.

Verandering in werkwijze

Twee dingen dienden zich toen aan: ten eerste vroeg bondscoach van het Nederlands waterpoloteam Robin van Galen mij om hem te helpen zijn verhaal te vertellen. En ten tweede vroegen mensen mij om te gaan vloggen. Dus dat ben ik gaan doen. Voor het eerst in jaren vond ik mijn werk weer leuk en voelde ik totaal geen druk om te presteren. Dat voelde best gek in het begin. Waarom kon ik er nu wel ineens van genieten? Daar leerde ik iets essentieels over mezelf: ik ben gek op verhalen.

Ik kijk al vanaf mijn 3e non-stop naar films. Ik vind het geweldig om boeken te lezen. Ik vind het heerlijk om naar levensverhalen van anderen te luisteren.  Dat is de essentie van alles wat ik doe en wie ik ben.

Ik ben gek op verhalen.

Het grote verschil is nu, dat ik niet per se degene hoef te zijn die het verhaal verteld. Het draait niet meer om mij, het draait om het verhaal en de kracht van dat verhaal. Ik geloof erin dat iedereen een verhaal te vertellen heeft, maar niet iedereen weet hoe je een goed verhaal kunt vertellen. Laat dat nou eens precies zijn wat ik heb geleerd! Psychologie, Filosofie, Communicatiewetenschap, films, boeken, gesprekken, public speaker, alles wat ik daar heb geleerd gaat voor mij over verhalen vertellen.

De focus in mijn werkwijze is door dit inzicht 180 graden veranderd. In plaats van dat mijn werk draait om de vraag: hoe kan ik zorgen dat ik gehoord word? Draait nu alles om: hoe kan ik je helpen jouw verhaal te vertellen? En dit maakt alles anders.

Verandering in essentie

Dit zorgde ervoor dat ik meer topsporters ben gaan helpen om hun verhaal te vertellen waaronder de sprankelende Nicolien Sauerbreij, de dappere Hein Noortman en de krachtige Henk Grol. Wat een verhalen hebben zij en ik ben vereerd dat ik hun verhalen heb mogen helpen vertellen.

En ik ben me gaan focussen op films maken. Vanaf het moment dat ik Jurassic Park zag, wilde ik de nieuwe Steven Spielberg worden. En nou hoeft dat niet zo heftig te gaan wat mij betreft, maar in essentie zat er wel wat in. Ik geniet namelijk van het in beeld brengen van wat mensen willen vertellen. Voor mij is een film niet meer dan dat. Mijn hoogtepunt tot nu toe is mijn samenwerking met Kris Pouw en Wout van Wengerden waar we het emotionele verhaal mochten vertellen van zanger Daniel Docherty in zijn nummer: Life is what we make of it.

Dus in essentie is mijn intentie met mijn werk veranderd van egoïstisch naar een vorm waar ik zelf geniet van wat ik doe terwijl ik daarmee van waarde ben voor anderen. En precies dat laatste geeft me een heel nederig gevoel, dat ik mijn talenten in mag zetten om iemand anders te helpen. Dat vind ik het mooiste wat er is.

Verandering, en toch ook weer niet

Dus alles is anders nu. En toch ook weer niet! Ik sta nog steeds op podiums, ik film nog steeds, ik schrijf nog steeds, kortom mijn leven draait nog steeds om verhalen net zoals het eigenlijk altijd al is geweest. Maar in de basis is alles anders.

2018, het jaar waar ik nu al een paar mooie verhalen heb mogen helpen vertellen. Dit gaat een mooi jaar worden. (en dat is het stiekem al!)

Proost op het mooie leven!

P.s. wil je me volgen? Ik ben zeer volgbaar op de volgende plekken: